ที่กล่าวมาถ้าคุณลองคิดตามหรือประติดต่อภาคส่วนต่างๆของคนในงานโฆษณาออนไลน์; คุณจะเห็นส่วนใหญ่ๆของบริบทงานมีอยู่ทั้งหมดสามส่วน คือ กลุ่มคนจ้างหรือเจ้าของโฆษณา, กลุ่มคนผลิตโฆษณา, และกลุ่มคนที่ดูโฆษณานั้นๆ; แล้วโฆษณา “โคตรจะมา!” หรือไม่มานั้น ก็อยู่ที่คนสามกลุ่มนี้แหละครับ; ทั้งนี้ที่เราเห็นโฆษณาออนไลน์เกลื่อนโซเชียลคอยยัดเยียดให้ดู เปิดการมองเห็น แต่ “งานมันไม่ดังงานมันไม่มา” คุณว่าปัญหามันเกิดจากส่วนไหนครับ? เราลองมาฟังความคิดเห็นจากคนที่เฝ้ามองการทำงานด้านด้านโฆษณาออนไลน์แบบผมกันครับ แต่ทั้งนี้เราจะไม่แยกเป็นหัวข้ออะไรต่างๆนาๆให้มากความแบบวิชาการ เราจะพูดถึงภาพรวมๆ ให้เหมือนกินแกงที่ต้องคอยผสมคนวัตถุดิบให้เข้ากันค่อยตักแยกถ้วยเอามากินถึงจะได้รสได้ชาติ ไม่ใช่กินแยก-แบบกินกะทิ,แล้วค่อยกินเนื้อ,ตามด้วยกินผัก,แบบนี้เราจะไม่มีวันรู้ว่าเมื่อรวมเป็นแกงแล้วมันอร่อยยังไง?

       เรามาเริ่มจากสารตั้งต้นการทำความเข้าใจที่กล่าวไว้ในตอนต้น ถึงมันจะเป็นสารตั้งตนจากกลุ่มคนดูโฆษณาออนไลน์แต่มันกลับเป็นบทสรุปของเรื่องนี้ทั้งหมด นั้นคือ ประโยคที่ว่า “หลงเข้าไปดูโฆษณาออนไลน์ในสื่อโซเชียลต่างๆ” กับ “ชอบหรือไม่คือความรู้สึกล้วน”  อธิบายแบบนี้นะ “คนดูหลงเข้าไปดูโฆษณาออนไลน์” ทำไมหลง เพราะโดยปกติแล้วต้องยอมรับว่าพวกเราทุกคนบนโลกออนไลน์อ่อนไหวกับโฆษณามากคือพร้อมจะเลื่อนเปลี่ยนทันที ขอใช้ภาษานายพรานว่าเมื่อ “กระสากลิ่น” ว่าเป็นโฆษณาพร้อมไถนิ้ว(fast scroller )เลื่อนหนีทันที แล้วเชื่อเถอะคนยุคนี้ กระสากลิ่นโฆษณาได้ไวมากแค่เริ่มต้นไม่กี่วินาทีถ้าเอาคนดูไม่อยู่เขาหนีไปแน่(fast scroller) ฉะนั้นกลุ่มคนผลิตโฆษณาออนไลน์ต้องรู้ ให้ได้ว่าจะทำอย่างไรไม่ให้คนดูไถหนี แนะนำวิธีคิดง่ายๆครับ ลองเอาใจเขามาใส่ใจเราถ้าเป็นเราจะดูไหม หรือจะไถหนี; ส่วนกลวิธีในการนำเสนอก็แล้วแต่สูตรใครสูตรมันเลย-จะใช้สูตรเป็นเรื่องที่คนดูเขาสนใจหรือชอบ เช่นบางคนชอบความตลก บางคนชอบความสนุก บางคนชอบความตื่นเต้น ความลึกลับ หรือกลุ่มคนบางกลุ่มคุ้นเคยกับแนวธรรมชาติ แนวลูกทุ่ง บางกลุ่มชอบอารมณ์ความเทคโนโลยีความทันสมัย บางกลุ่มชอบความหรูหรา; “เปิดเรื่องแบบไหนตรงกับจริตของคนดู” ก็ถือว่าเอาคนดูอยู่ครับ เพราะสุดท้ายแล้วมันจะไปจบลงที่ประโยค “เรื่องอารมณ์ล้วนๆ”